ziekenhuis in pai

Nou, heb ook een ervaring met de gezondheidszorg in thailand achter de rug....

2 weken geleden was ik  1,5 dag goed ziek waarna ik heel bewust met mijn eten en drinken ben omgegaan, buik bleef een beetje onrustig, af en toe wag meer aanwezig als de andere keer, beetje moe maar dacht dat dit vooral te maken had met het alleen zijn en nu echt tot rust te komen. Tot 3 dagen geleden... 2e kerstdag was ik al slapjes, marco was ook aan het bijkomen van de reis en het hier aankomen dus lekker gewandeld en kleine hapjes gegeten.. de dag erna zijn we naar pai vertrokken waar ik met een gerust hart de bustocht had overleeft met al die bochten en ook wederom denkend dat de reis hiernaar toe weer vermoeiend was. Tot ik de volgende ochtend echt enorme krampen had, wereldje beperkt was tot wc, bed, wc bed en besloten naar het ziekenhuis te gaan.  

Aangemeld, wachten in een ziekenhuis met geen buitendeuren en kleine bankjes om op te wachten, het had veel weg van een busstation maar dan met zieke mensen, de een keek nog zieliger dan de ander, mijzelf niet buitengesloten.  En dan mag ik naar binnen. Met handen en voeten de niet verstaanbare "engelse" vragen van de verpleegster zo goed als mogelijk proberen uit te leggen terwijl aan de ene kant mijn bloeddruk ineens werd gemeten, dan geduwd op de ouderwetse weegschaal waar ik geen wijs uit kon en daarna door naar de dokter voor het onderzoek. Zij spreekt gelukkig wel engels en na wat drukken en voelen komt een voorlopige diagnose: een blindendarmontsteking die geopereerd moet worden. Flinke shock..... keuze: is of daar blijven voor meer onderzoeken die niet zo gericht zijn als in de stad of meteen naar chiang mai... okee... zijn we net samen dit deel van de reis komt dit er tussen!

Uiteindelijk besloten in pai te blijven om met de paar onderzoeken die hier gedaan konden worden in ieder geval te weten waar we aan toe zijn.  En dan komen de opties, privekamer, zelf naar chiang mai of met de ambulance naar chiang mai, spullen die reisklaar gemaakt moeten worden, brommers waar de huurtijd van afliep, van chill naar acties beslissingen maken! Besloten geen privekamer te nemen voor de paar uurtot we meer wisten en dan ook de ervaring maar opnemen van een opname in thailand. 

Ik ben naar een zaal gereden met 12 bedden, allemaal thaise mensen waar ik als enige engelssprekende blanke vrouw tussen kwam te liggen, in het midden van de kamer. De wc bestond uit een gat in de grond, hond lag lekker in de gang, buitendeur wagenwijd open waardoor er veel muggen rondvlogen en bij veel bedden was familie aanwezig om de zieke te verzorgen. Kinderen aanwezig, geen bezoekuur, zakelijke zusters waar geen vriendelijk woord vanuit ging, een hele ervaring kan ik zeggen. 

Uiteindelijk bleek ik many many bacteriën te hebben, overgehouden van de voedselvergiftiging van 2 weken geleden en na 6 uur aan het infuus en met antibiotica was mijn koorts gezakt, voelde ik mij een heel ander mens als de afgelopen weken! Uiteindelijk tegen dokters advies weggegaan, het was leuk om zo een aantal uren in een gezamenlijke kamer van alles gezien te hebben maar slapen zou niets meer opleveren dan een zeer slechte nacht met alle gorgelende,  hoestende mensen en aanwezige familie, en dat terwijl wij een eigen paradijsje hebben met uitzicht op de bergen zonder huisjes ervoor. Bepakt met antibiotica, nog wat andere pillen en de belofte veel water met mineralen te drinken de deur uit gelopen, deze ervaring achter ons latende... heerlijk naar de natuur geluisterd, genoten van het uitzicht en de goede keuze om in pai te blijven geslapen...

Ben goed opgeknapt, heb mij in de laatste 2 weken niet zo goed gevoeld en morgen heerlijk oud en nieuw vieren op een leuk housefeestje in de bergen! 

Kus patrice